Η αποδοχή του διαφορετικού ως του σημαντικού άλλου είναι το επιστέγασμα μιας πορείας και ίσως η αφετηρία μιας άλλης, που αναγκαστικά ορίζει και επαναπροσδιορίζει έναν τρόπο προσέγγισης αυτής της βασικής παραδοχής. Η προσέγγιση αυτή τότε, επειδή διαρκώς αναστοχάζεται με εφόδια την υπευθυνότητα, τη γνώση, τον σεβασμό και το βίωμα, κινείται και επιδιώκει να κινείται στους τόπους της αγαθότητας και της καλοσύνης, του σεβασμού, της ευγένειας και της αλληλεγγύης, στον τόπο της αγάπης τελικά. (“Το φτερωτό βαγονάκι” Μ.Μηνιάδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου